Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Για ένα κομμάτι ηρεμία...

Λύγισες πάλι και απόψε... Το βάρος ήταν περισσότερο από όσο υπολόγιζες... Σκοτείνιασες και αυτό σε συνέφερε. Ήρθες στα παράλογα λογικά σου. Εκεί που για σένα είναι ζεστά. Μια αγκαλιά γνώριμη...

Η διαφορετικότητά σου σε ζαλίζει. Πηγαίνεις στο μπάνιο να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου, μα η θολούρα παραμένει. Είναι εικόνα από τα μάτια σου αυτό που αντικρίζεις ή από το μυαλό σου; Μικρή η απόσταση θαρρείς και ξεκινάς την πορεία σου. Το σπίτι παραμένει η εσωτερική σου αγαλίαση. Μοναχική φιγούρα. Μια σκιά που σε συντρροφεύει, παρανοείς και νομίζεις είναι αληθινή. Ξεκινάς να της μιλάς φιλικά, με τόνο ήρεμο. Δε σε παραξενεύει τίποτα. Απλά αναζητάς να ξεχαστείς... Το πετυχαίνεις. Γλυκιά μου σκιά, πόσα σημαίνεις απόψε...

Να 'σου το φως το πρωινό. Γλιστράει στη φωλιά σου και κλέβει λίγο κρύο. Ήρθε με θετική διάθεση και δαύτο. Θέλει να ζεστάνει ό,τι μπορεί. Το πάθος του για φως σε κάνει να το λυπάσαι στην προκειμένη περίπτωση. Ξάφνου, η σκόνη, σε ένα χορευτικό που θα ζήλευε και το καλύτερο ρωσικό μπαλέτο, κάνει αισθητή την παρουσία της. Συνωστισμός. Με μια γρήγορη και απότομη κίνηση η γρίλια πέφτει. Λες και κλείσανε απότομα τη μουσική. Η σκόνη χάθηκε. Το φως πνίγηκε. Η ανάσα ελάφρυνε.

Στο σκοτάδι όμως που έμεινες,
τι θα σε κρατήσει σε ηρεμία...;

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Παύση...

Ασαφείς έννοιες σκοτεινιάζουν τα νερά σου. Οι σταγόνες συνεχίζουν να πέφτουν, μα η ροή τους διαφορετική. Υπονοούν πράγματα. Δηλώνουν απουσίες. Γλιστράνε στη σιωπή. Θορυβούν όταν στάζουν. Σαν τελευταίο αντίο πριν χαθούν στη λίμνη των συναισθημάτων σου.

Δεν υπάρχει κάποια δίνη. Οι δυνάμεις σου όμως εξαντλούνται. Επιπλέεις στο ίδιο σημείο, παρόλη την προσπάθεια. Θέληση; Ακόμα και συ δεν ξέρεις... Μήπως θέλεις απλά να βυθιστείς; Σκέφτεσαι... Έχεις ήδη πνιγεί στις σκέψεις σου και δεν το ξέρεις. Έχεις χάσει την αίσθηση του οξυγόνου. Αέρα αναπνέεις; Αναπνέεις; Χτυπάει η καρδιά σου...; Έχεις μπερδέψει το ζωντανό με το νεκρό... Το κουφάρι με το σώμα... Πού κατοικεί η ψυχή σου; Γιατί την ξεσπίτωσε η καρδιά σου; Μπορείς να αναρωτιέσαι ξανά και ξανά. Τα ίδια και τα ίδια. Η μέρα και η νύχτα όμως δε συνδιάζονται, το γνωρίζεις αυτό... Κολύμπα... ξανά... Ίσως η όχθη να είναι πιο κοντά απ' όσο νομίζεις. Τα νερά πιο ρηχά από πριν...

Μια παύση χρειάζεσαι. Μα είχες τόσες. Τις πέταξες σαν τελειωμένα τσιγάρα. Τώρα θες κι άλλη. Σαν εθισμένος... Και μετά; Τι θα αλλάξει; Δε σου αξίζει. Σου χαρίστηκε σανίδα σωτηρίας και συ τη βουλιάζεις μαζί σου... Δεν εκτιμάς... Δεν αξίζεις... Κατασπαράζεις... Μα νιώθεις το τέλος να πλησιάζει... Πόσο θα σου πάρει να καταλάβεις πόση ζωή πετάς; Όταν δε θα έχει μείνει άλλη να ξοδέψεις...; 
Ίσως τότε...