Φώτισε ο ουρανός, μα ο ήλιος δεν ξεπρόβαλε. Δεν ήταν η στιγμή του. Ήταν άλλη στιγμή. Στιγμή γι' αστέρια... Αστέρια από εκείνα που κάνουν κρότο όταν σκάνε. Κρότο εκωφαντικό. Και τα κομμάτια, σα βεγγαλικά σε γιορτή, κάνανε τη νύχτα μέρα ! Μια νύχτα όνειρο... Άξιζε εορτασμό... Τον κέρδισε...
Οι στιγμές ήταν μαγεία. Ένα ζωντανό όνειρο που δε θες να ξεχάσεις ποτέ. Μείτε πρόκειται. Το κρατάς μέσα σου... κλειδωμένο... Με ένα χαμόγελο σε κάθε θύμισή του ! Εσύ φταις... και όσο φταις, σ' αγαπάω πιο πολύ... Οι ευθύνες δικές σου και 'γω, πλέον, ευθύνη σου. Όταν έλαμψες μπροστά μου εκείνο το βράδυ... Όταν το φως σου έσβησε τα πάντα γύρω μου.
Δεν μπορώ να ανταποδώσω. Το δικό μου φως έχει σωθεί εδώ και καιρό. Είμαι ένα κερί χωρίς φυτίλι. Η αγάπη σου είναι οδηγός στο σκοτεινό μου λαβύρινθο. Μα δεν μπορώ να βγω. Κάθε φορά ο χάρτης αλλάζει. Το μίτο γλιστράει στις παλάμες μου. Δεν είμαι ικανός να σε χαρώ... Δεν είμαι φτιαγμένος για κάτι τέτοιο... Και όσο φωτίζεις τόσο καίγομαι... Όσο ζεσταίνεις... τόσο λιώνω... Όσο μ' αγαπάς... τόσο λυπάμαι...
Τώρα πια ξημέρωσε... σκοτείνιασε... Μπορεί έξω να έχει φως, μα εγώ φωτίζομαι μόνο τα βράδια...
Άραγε, θα είσαι πάλι εκεί...;
